بانوی ماه...!

درباره من

1-سلام ، من نه فرشته ام و نه از جنس آسمون ، و نه به قول اون نویسنده معروف یک کلوخ تیپا خورده ، من فقط یه آدمم ، یه آدم که گاهی زیادی مهربونه گاهی زیادی حساسه و گاهی هم زیادی مغرور ، آدمی که دوست داره همه رو دوست داشته باشه و با همه زلال باشه ! اما افسوس که آدمای دیگه گاهی این چیزا رو حس نمی کنن !! کاش خدای اون بالاها آدمایی رو سر راه هم قرار بده که حرف همو بفهمیم ، به یه چیز بخندیم، به یه چیز اشک بریزیم، و فهم و ادب و ایمان چاشنی صداقت کلاممون باشه . به همون خدای آسمونا اینا شعر نیست شعار نیست لااقل برای من نیست اینا از عمق وجود م بلند میشه بس که دیوار دلم کوتاه اس،هرکه از کوچه تنهایی ما میگذرد،به هوای هوسی هم که شده،سرکی میکشد و میگذرد . . . 2- در مورد وبلاگم ... به یادگار برای کسی که نه! برای به یادگار ماندن برای روزهای نیامده ی فردا می نویسم تا یادم نرود آنچه که بودم. چیزی نیست جز دل نوشت های من. صفحات وبلاگم چیزی شبیه لایه های درونی روحی و شخصیتی من است ٬ از همان لایه های پنهانی که ۱۰۰ سال یکبار میل به بروزشان در جایی غیر از اینجا میکنم! شاید اگر شخصی که مرا از نزدیک دیده وبه ظاهر می شناسد یکی از نوشته هایم را مقابلم بلند بلند بخواند و سوال پیچم کند من همزمان بلند بلند بخندم و همه چیز را انکار کنم! و بپرسم این مزخرفات را چه کسی نوشته! 3-در مورد تولدم... متولد 56/02/14 هستم از 26 سالگی شروع به نوشتن کردم و دوست ندارم ویرایش کنم زن زیبائی نیستم موهائی دارم سیاه که فقط تا زیر گردنم می‌‌آید و نه شب را به یادت می‌‌آورد نه ابریشم نه سکوتِ شاعرانه نه حتی خیال یک خوابِ آرام پوستِ گندمی دارم که نه به گندم میماند نه کویر و چشم هائی‌ که گاهی‌ سیاه میزند گاهی‌ قهوه ای دست‌هایم دست هایم مهربانند و هر از گاهی‌ برایِ تو به یادِ تو به عشقِ تو شعر می‌‌نویسند مرا همینطور ساده دوست داشته باش... . . ۳- در مورد تو ... این منم که تو را می خوانم نه پری قصه هستم در آفاق داستان و نه قاصدکی در یک قدمی تو کسی که همواره به یاد توست سالهاست با رودخانه و آسمان زندگی می کنم برای کفتران چاهی دانه می ریزم و ماه را به مهمانی درختان دعوت می کنم این تویی که مرا در تمام لحظات می بینی می نویسم تا تمامی درختان سالخورده بدانند که تو مهربانترین مهربانی پس آرام و گرم می نویسم دوستت دارم ۴- حرف دل ... زمانی کودکی را فهمیدیم که بزرگ شده بودیم ××× و حرف را زمانی درک کردیم که جز دروغ چیز دیگری برای گفتن نداشتیم ... ادامه...

آمار : 92085 بازدید Powered by Blogsky

گاهی فکر می کنم کاش همه چیز مجازی بود...غیر واقعی...مثل همین جا که منم...

مثل این روزهای و توهمات و خیالات و...

اینجا همه گویی عین تو اند اما بیرون خبری نیست جز صدای ناسازی که نعل کف گامهایش

هی نزدیک و هی نزدیک و هی نزدیک می شود...

اینجا نه ترس است نه لرز...اگر هم باشد راه حلش زود یکی می شود....

اینجا که منم آدم را زود به زود جو می گیرد و قدرتش زود زیاد میشود و امیدش زود کاری

و حرفهایش زود هم صدا و خواسته اش زود باور....

آی هم مکانیها... اینجا که منم...همین مکان مجازی ست که گاهی یک باره سقف و کف و

دیوارهایش به یک سوی کوچک باد که از درزی به داخل می چکد از هم می پاشد و ...

همین می شود که اکنون شده.....

دل بستن نشاید...آری..نشاید...

انگار با حقیقت بیگانه شده ام...که نه گویی به حقیقت حساس شده ام...تا می بینمش ..

تا از کنارم می گذرد...

نه!تا از میان این درزها نشت می کند از چشمانم آب می ‌اید و بینیم می گیرد و هی زمین

می خورم...هی خوابهایم کابوس می شود و هی...

دیدم خط خطی....

کاش فصلی باشد این حساسیت...کاش گذرا باشد این بوی نافذ واقعیت و کاش ...

همین...

به تلخی مفتی دچار شده ام که مپرس